Το 306 μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος, το διάστημα που παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη, συνέλαβε ως Χριστιανό το Δημήτριο (αξιωματικό του Ρωμαϊκού στρατού στην πόλη) και διέταξε να τον φυλακίσουν στα δημόσια λουτρά, τα οποία βρίσκονταν κοντά στο Στάδιο της πόλης. Κάποιος δε, γιγαντόσωμος παλαιστής, ο Λυαίος, φίλος και προστατευόμενος του Μαξιμιανού, προσκαλούσε τους πάντες να συναγωνισθούν μαζί του. Τότε, ένας από τους γνώριμους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστωρας, πήγε στο φυλακισμένο δάσκαλό του και τον παρακάλεσε να τον ευλογήσει, καθώς είχε αποφασίσει να παλέψει με τον Λυαίο, τον οποίο και νίκησε σκοτώνοντάς τον. Ο οργισμένος, από το θάνατο του Λυαίου, Μαξιμιανός, διέταξε αμέσως να τιμωρηθεί ο Δημήτριος δια λογχισμού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η σωρός του Αγίου αφέθη να κείτεται στα λουτρά, μέχρι που κάποιοι Χριστιανοί πήγαν κρυφά και το έθαψαν. Λένε, μάλιστα, ότι από το Άγιο λείψανο ανέβλυζε μύρος, με το οποίο θεράπευαν πληγές. Από εκεί ο Άγιος Δημήτριος ονομάστηκε και Μυροβλύτης. Σήμερα, επάνω από τα αρχαία εκείνα λουτρά είναι χτισμένος ο ναός του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη.
Νήπια 2
