Δίπλα στο σχολείο μας έχουμε ένα μυστικό θησαυρό, το μικρό δάσος του Δελασάλ! Το δάσος αυτό όμως δεν είναι σαν τα άλλα! Είναι … μαγικό! Σςςςςςςς….. μην το πείτε πουθενά!
Όταν κάνεις περίπατο στα σκιερά μονοπάτια του, λαλιά δεν πρέπει να βγάλεις. Αλλιώς δεν θα ακούσεις τη μουσική του δάσους! Και αν σταθείς για δυο λεπτά και κλείσεις τα μάτια σου, αυτή τη μουσική την ακούς πιο δυνατά, πιο καθαρά, πιο κρυστάλλινα! Σου ψιθυρίζει στα αυτιά χαμόγελα και τραγούδια και παιχνιδίσματα από το παρελθόν!
Τότε που οι Fraires ζούσαν στο εγκαταλελειμμένο σήμερα σπίτι, χαμένο μέσα στα δέντρα και τα χρόνια… Τότε που οι μαθητές του Δελασαλ γύμναζαν σώμα και πνεύμα στη δοκό, που στέκει σήμερα σ’ ένα ξέφωτο του δάσους μοναχικά και νοσταλγικά. Τότε που τα παιδιά αναπαύονταν στη σκιά παίζοντας σκάκι στο έδαφος, ένα σκάκι που το δάσος πια το αγκάλιασε στοργικά με τις φυλλωσιές του, για να το προστατέψει από τον Καπετάν Χρόνο.
Τούτα σου ψιθυρίζει το δάσος με την μουσική του, και που και που μπορεί ν’ ακούσεις και τον Καπετάν Χρόνο να σφυρίζει ανάμεσα στα δέντρα και τις ηλιαχτίδες … «Ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτεραααα…»
